૨. ટોપગોલ્ફ (Topgolf) ની રમત

અમેરીકાની ટુર

                                                       ૨. ટોપગોલ્ફ (Topgolf) ની રમત

ડલાસમાં દિવસો આનંદથી પસાર થઇ રહ્યા છે. ડલાસ ઘણું મોટું શહેર છે. આ શહેરમાં અને એની આજુબાજુ ઘણી જોવા જેવી જગાઓ છે. અહીંની લાઈફસ્ટાઈલ પણ જાણવા જેવી છે. એ બધા વિષે વિગતે વાત કરીશું. હાલ તો અહીંની ટોપગોલ્ફ નામની એક રમતની વાત કરીએ. એક દિવસ અમે આ રમત જોવા ગયા.

આપણે ગોલ્ફની રમતથી તો પરિચિત છીએ. કુમળી લોન ધરાવતા મોટા મેદાનમાં સ્ટીકથી દડીને ફટકારીને, મેદાનમાં કરેલા કાણા (Hole) સુધી લઇ જવાની હોય છે. અને તેમાં નિયમો મૂજબ પોઈન્ટ મળતા હોય છે. યુરોપિયનોએ આ રમત દુનિયાને ભેટ આપેલી છે. ઘણાં હીલ સ્ટેશનો, ફરવાનાં સ્થળો અને ક્લબોમાં ગોલ્ફ કોર્સ ઉભા થયા છે. માલદાર અને રમતના શોખીન લોકો આવી જગાએ ગોલ્ફ રમવા જતા હોય છે. ભદ્ર લોકો આવી રમત રમવી એને સ્ટેટસ સીમ્બોલ ગણે છે.

અહીં આપણે ગોલ્ફની નહી, પણ ‘ટોપગોલ્ફ’ની વાત કરવી છે. આ રમત આમ તો, ગોલ્ફની રમત જેવી જ છે. પણ જરા જુદી રીતે રમાય છે. દુનિયાનાં ઘણાં શહેરોમાં ટોપગોલ્ફની રમતનાં મેદાનો બન્યાં છે.

આ રમત પણ એક મોટા કુમળા ઘાસવાળા ચોરસ મેદાનમાં જ રમાય છે. દડી અને સ્ટીક પણ ગોલ્ફની રમત જેવાં જ હોય છ. પણ ઘાસના મેદાનમાં જે કાણું બનાવવામાં આવે છે, તે ઘણું મોટું હોય, લગભગ પાંચેક મીટરના વ્યાસનું. આ કાણાને ખાડો કહો તો પણ ચાલે. મેદાનમાં વચ્ચે એક મોટું કાણું હોય અને આજુબાજુ બીજાં નવ કાણાં. બધું મળીને કુલ દસ કાણાં.

હવે દડી ક્યાંથી ફટકારવાની તેની વાત. મેદાનની ધારે એક બાજુએ લગભગ અર્ધવર્તુળ આકારનું, ત્રણ માળ ઉંચું મકાન બનાવ્યું હોય છે. ટોપગોલ્ફ રમનારાએ આ મકાનમાં કોઈ પણ એક માળ પર પહોંચી જવાનું. દરેક માળનો મેદાન તરફનો ભાગ ખુલ્લો હોય. એટલે અહીંથી નીચેનું આખું મેદાન અને પેલાં મોટાં કાણાં પણ દેખાય. માળની મેદાન તરફની ધારની નજીક દડી મૂકીને ફટકારવાની વ્યવસ્થા હોય છે. બાકીના ભાગમાં બેસવા માટે ખુરશી, ટેબલ, સોફા વગેરે હોય છે. દરેક પ્લેયર અને તેના ગ્રુપ માટે બેસવા-રમવાની વ્યવસ્થાવાળાં અલગ અલગ યુનિટ હોય છે. દરેક યુનિટમાં પોઈન્ટ ગણવા માટે કોમ્પ્યુટર સંચાલિત નાનો સ્ક્રીન હોય છે. દરેક માળ આખો એરપોર્ટના વેઈટીંગ રૂમ કે રેલ્વે સ્ટેશનના પ્લેટફોર્મ જેવો લાગે. રમનારા પોતપોતાના યુનિટમાં ગોઠવાઈને બેઠા હોય. રમનાર વ્યક્તિ અહીં મકાનની ધારેથી સ્ટીક વડે દડી ફટકારે. દડી મેદાનના મુખ્ય કાણામાં પડે તો તેને મહત્તમ પોઈન્ટ મળે. કાણાંઓમાં જુદા જુદા રંગનાં લાઈટ પણ મૂકેલાં હોય છે. એક રંગના કાણામાં દડી મોકલવાની હોય, તેને બદલે તે જો બીજા કાણામાં પહોંચી જાય, તો પોઈન્ટ ઓછા મળે. દડી એક પણ કાણામાં ના પડે અને જો મેદાનમાં જ પડે તો

પોઈન્ટ ના મળે. લોકો માળ પરથી દડી ફટકારે અને પોઈન્ટ વધે તો ખુશ થાય. અરે, પોઈન્ટ ગણવાનું જવા દો, દડી કોઈ પણ કાણામાં પડે તો ય લોકો રાજી થાય. ચિચિયારીઓ પાડે.

રમનાર ગ્રુપના બીજા સભ્યો ખુરશી કે સોફા પર બેસી પોતાના પ્લેયરની રમત નિહાળે અને આનંદ માણે. અહી રેસ્ટોરન્ટમાં નાસ્તો, ડ્રીંક વગેરે મળે છે. લોકો એ બધું મંગાવી ખાણીપીણીના જલસા પણ કરતા હોય છે. આ રમત ઉંચા માળ પરથી રમાતી હોવાથી, એને ટોપગોલ્ફ કહે છે.

અમે આ રમત જોવા, માણવા ફેમિલી સહિત ટોપગોલ્ફ પર પહોંચી ગયા. નીચે કાઉન્ટર પર એક કલાક રમવા માટે નોંધણી કરાવી. કાર્ડથી પૈસા ચૂકવ્યા. સ્ટીક પણ અહીંથી આપે છે, તે લીધી અને લિફ્ટમાં ત્રીજા માળે પહોંચી ગયા. અહીં તો માનવમહેરામણ ઉમટ્યો હતો. અમે અમને ફાળવેલ યુનિટમાં ગોઠવાયા. રમવા માટે દડી તો એક જગાએથી આવ્યા જ કરે, તેમાંથી દડી લઇ સ્ટીકથી ફટકારવાનું શરુ કર્યું. અમારામાંના બધા સભ્યોએ રમતમાં હોંશથી ભાગ લીધો. કોમ્પ્યુટરના પડદા પર જેમ પોઈન્ટ વધે તેમ મજા આવે. આજુબાજુના યુનિટોમાં પણ બધા રમતા દેખાય. સૌ પોતપોતાના તાનમાં મસ્ત. નીચે મેદાનમાં ઘાસમાં પડેલી દડીઓ ભેગી કરવા માટે એક ટ્રેક્ટર જેવું વાહન ફરતું હોય, એ પણ અહીંથી દેખાતું હતું.

અમે ડ્રીંક મંગાવીને પીધું. બાજુમાં ઘણા લોકો અંગ્રેજી ઘોંઘાટીયા સંગીતના તાલે ઝુમતા અને નાચતા હતા. એના કરતાં તો આપણા ગુજરાતી ગરબા ઘણા સારા લાગે. એક કલાક સુધી જલસા કર્યા પછી અમે પાછા વળ્યા ઘર તરફ.

મારી જાણ પ્રમાણે દુનિયામાં અત્યારે કુલ ૧૭ જગાએ ટોપગોલ્ફ ઉભા થયા છે. તેમાંથી ૭ યુ.એસ.એ. માં અને ૩ ઇંગ્લેન્ડમાં છે. બીજા ૭ નું યુ.એસ.એ.માં બાંધકામ ચાલુ છે. યુ.એસ.એ. ના ૭ માંથી ૫ તો ફક્તએકલા ટેક્સાસ રાજ્યમાં જ છે. ડલાસ ટેક્સાસ રાજ્યમાં આવેલું છે.

૧. અમેરીકા પહોંચ્યા

અમે ચારેક મહિના માટે યુ.એસ.એ. (અમેરિકા) આવ્યા છીએ. અમારા અમેરીકા પ્રવાસનું વર્ણન બ્લોગમાં મૂકી રહ્યો છું.

                                               ૧. અમેરીકા પહોંચ્યા

ઇતિહાદ એરલાઈન્સનું અમારું વિમાન અમદાવાદ ઇન્ટરનેશનલ એરપોર્ટના ટર્મીનલ નં. ૨ના રનવે પરથી હવામાં ઉંચકાયું, એ સાથે જ ‘અમેરીકા પહોંચીને ત્યાં શું શું જોવાના છીએ’ એના વિચારો મનમાં આવી ગયા. આમ તો આની પહેલાંની અમેરીકાની ટ્રીપોમાં અમે ઘણું બધું જોઈ લીધું છે, પણ અ વખતે ખાસ તો અલાસ્કા અને એવી ખાસ જગાઓ જોવાના પ્લાન સાથે નીકળ્યા છીએ. અમે એટલે હું અને મારી પત્ની મીના. ડલાસમાં રહેતા મારા પુત્ર વિરેનની બહુ ઈચ્છા છે કે પપ્પા મમ્મી અહી આવીને તેમની સાથે રહે અને ભારતીય કુટુંબ જેવું એક સરસ વાતાવરણ અહી અનુભવવા મળે. વિરેનની પત્ની હેત્વી અને બાળકો નિસર્ગ -માનસી પણ દાદા બા સાથે રહેવા ઘણાં આતુર હતાં. બાકી, અમેરીકામાં તો બેત્રણ પેઢીના સભ્યો સાથે રહે એવી કલ્પના જ ના કરી શકાય.

અમે ત્રણેક મહિના પહેલાં વિમાનની ટીકીટનું બુકીંગ કરાવી લીધું હતું. ડલાસ જવા માટે ઇતિહાદ ઉપરાંત, એર ઇન્ડિયા, એમીરાત, કતાર એમ ઘણી એરલાઈન્સ ઉપલબ્ધ છે. સગવડ, સસ્તું ભાડું, વિમાનમાં ખાવાપીવાનું – વગેરે બાબતોની અનુકુળતા વિચારીને ટીકીટ બુક કરાવવી જોઈએ. અમદાવાદમાં એર ટીકીટો બુક કરતા ઘણા ટ્રાવેલ એજન્ટ છે. હા, ટીકીટ બુક કરાવતી વખતે તમારા પાસપોર્ટમાં જે તે દેશનો વાલીડ વિસા હોવો જોઈએ. અમેરીકામાં વાપરવા માટે ડોલર લેવા હોય તો તેની વ્યવસ્થા પણ આ એજન્ટો કરી આપે છે.

અમારા વિમાનનો ઉપડવાનો ટાઈમ સવારના પાંચ વાગ્યાનો હતો. અમારો રૂટ અમદાવાદથી અબુધાબી અને વોશીંગટન ડી.સી. થઈને ડલાસ એ રીતનો હતો. અબુધાબી અને વોશીંગટન ડી.સી. એમ બંને જગાએ વિમાન બદલવાનું. અબુધાબી આરબ દેશમાં અને વોશીંગટન અમેરીકામાં.

અમે સવારના ૩ વાગે એરપોર્ટ પહોંચી ગયા. ટીકીટ બતાવીને બોર્ડીંગ પાસ લીધા. બોર્ડીંગ પાસમાં સીટ નંબર લખેલો હોય. અમદાવાદથી અને અબુધાબીથી ઉપડનારા બંને વિમાનના બોર્ડીંગ પાસ અહીંથી મળી ગયા. આ જ કાઉન્ટર પર મોટી બેગો આપી દેવાની હોય છે, જે છેલ્લે ડલાસમાં પાછી મળે. આ બેગો આપી દીધા પછી, અમારી પાસે ૭ કિલોની ફક્ત એક એક ટ્રોલી જ રહી. અને પાસપોર્ટ વગેરે સાચવવા માટે એક નાનું પર્સ. હળવાફૂલ થઇ ગયા !

વિદેર્ષ જનારાઓએ, બોર્ડીંગ પાસ લીધા પછી ઈમીગ્રેશન ચેક કરાવવાનું હોય છે. અહી વિસા ચેક કરે છે. અને અમદાવાદ છોડ્યાની તારીખનો સિક્કો મારે છે. લાઈન લાંબી હતી. ઈમીગ્રેશન પતાવીને, બોડી ચેકમાંથી પસાર થઈને, પહેલા માળે વિમાનમાં જવાના ગેટ આગળ જઈને બેઠા. પાંચ તો ક્યારના ય વાગી ગયા હતા. છેવટે ગેટમાંથી ચેનલમાં થઈને વિમાનમાં પેઠા અને અમારી સીટ પર જઈને બેઠા. છ વાગે વિમાને ઉડાન ભરી. એક કલાક લેટ !

વિમાનની મુસાફરીની મજા જ કોઈ ઓર હોય છે. રનવે પર દોડીને વિમાન ઉંચકાય એ ક્ષણ ઘણી રોમાંચક હોય છે. બારીમાંથી નીચેનાં દ્રશ્યો જોવાની મજા આવે છે. વિમાન ઉપડ્યા પછી, હજુ બહુ ઉંચે ના ગયું હોય ત્યારે, નીચે શહેરનાં મકાનો, રસ્તા, રસ્તા પર દોડતી ગાડીઓ – એમ બધું જ નજરે પડે છે. વાંકીચૂંકી નદી, નદી પરના પુલો, ખેતરો, જંગલો આ બધું પણ જોવા મળે છે. પછી વિમાન ઉંચે ને ઉંચે ચડતું જાય, વાદળોને ઓળંગીને પણ ઉપર આકાશના ઉંબરે પહોંચે ત્યારે એ બધું દેખાતું બંધ થાય. આમ છતાં ય, આજુબાજુના ખુલ્લા વિરાટ આકાશને જોઇને મન પ્રફ્ફુલિત થઇ જાય છે. ધરતી પર હોઈએ ત્યારે કુદરતનો આ ભવ્ય નઝારો જોવા મળે ખરો ?

હવે તો વિમાનની ઘરેરાટી સિવાય આજુબાજુ બધું સુમસામ છે. વિમાન આકાશમાં સ્થિર હોય એવું લાગે છે, છતાં ય તે કલાકના લગભગ ૮૦૦-૯૦૦ કી.મી.ની ઝડપે ઉડતું હોય છે. જમીનથી તેની ઉંચાઈ આશરે ૧૦-૧૨ કી.મી. જેટલી છે. આ સંજોગોમાં વિમાનની બહારનું વાતાવરણ તો બહુ જ ઠંડુ, આશરે -૫૦ ડીગ્રી જેટલું હોય છે. વિમાનમાં રૂપકડી પરિચારિકાઓએ જમવાનું પીરસ્યું, જો કે ભૂખ ખાસ લાગી ન હતી.

ત્રણેક કલાકમાં તો અબુધાબી પહોંચી ગયા. વિમાન રનવેની સમાંતર આવી, રનવેને અડકે એ પળ પણ અનુભવવા જેવી છે. અબુધાબી ઉતર્યા ત્યારે અહી સવારના સાડા સાત વાગ્યા હતા, જયારે ભારતમાં નવ વાગ્યા હતા. અબુધાબીનો સમય ભારતના સમયથી દોઢ કલાક પાછળ છે. અમે અમારું ઘડિયાળ દોઢ કલાક પાછળ મૂકી દીધું.

એરપોર્ટ બિલ્ડીંગમાં, સિક્યોરીટી ચેકમાંથી પસાર થયા પછી, અમને અમેરીકા તરફ જતાં વિમાનોવાળા ભાગમાં બેસાડી દીધા. અમેરીકામાં પ્રવેશ માટેની ઈમીગ્રેશન ચેકની વિધિ અહી જ પતાવવાની હતી. સમય થયો એટલે અમે અમેરીકન કાઉન્ટર સામે લાઈનમાં ઉભા રહી ગયા. પાસપોર્ટ વિસા જોયા, પછી બીજી લાઈનમાં ગયા. અહી ટ્રોલી બેગો ખોલી ચેક કરી. બૂટ, પાકીટ, બેલ્ટ આ બધું કઢાવીને એક્સ રેમાં ચેક કર્યું. આ વિધિ પત્યા પછી ઈમીગ્રેશનની લાઈનમાં. અહી થોડા પ્રશ્નો પૂછ્યા, ‘અમેરીકા શા માટે જાઓ છો ?’, ‘કેટલું રહેવાના છો ?’, ‘ત્યાં તમારું કોણ રહે છે ?’ વગેરે. પછી પાસપોર્ટમાં અમેરીકા પ્રવેશનો સિક્કો મારે. આ બધું પત્યા પછી લાગે કે હાશ ! છૂટ્યા ! કેટલું કડક ચેકીંગ કરે છે ! પછી ગેટ આગળ બેસવાનું અને ટાઈમ થાય એટલે વિમાનમાં બેસાડે.

અબુધાબી એરપોર્ટ પરથી વિમાન ૧૧ વાગે ઉપડવાનું હતું, તેને બદલે સાડા બાર વાગે ઉપડ્યું. દોઢ કલાક લેટ ! હવે સળંગ ૧૪ કલાક ઉડવાનું હતું. મનમાં એમ થાય કે વિમાનમાં કેટલું બધું પેટ્રોલ ભરી લીધું હશે ! આ વિમાન ઘણું મોટું હતું. થોડી ચહલપહલ પછી તો લોકો ઉંઘવા માંડ્યા, અમે પણ એમાં જોડાઈ ગયા. બારીમાંથી વાદળાં સિવાય નીચે કંઇ દેખાતું ન હતું. જમવાનું આવ્યું, તે જમી લીધું. વિમાન તુર્કી, રશિયા, જર્મની આયરલેન્ડ વગેરે દેશો અને પછી આટલાંટિક મહાસાગર પરથી ઉડી રહ્યું હતું. સીટની સામે મૂકેલા ટચૂકડા ટીવી પર વિમાનના ઉડવાનો નકશો અને ધરતી પરના પ્રદેશો દેખાતા હતા, એના પરથી આપણે ક્યાં છીએ, એ ખ્યાલ આવી જાય. આશરે ૫૦૦ વર્ષ પહેલાં કોલંબસે યુરોપના કિનારાથી છએક હજાર કી.મી. પહોળો આટલાંટિક મહાસાગર વહાણમાં ઓળંગી,

અમેરીકા ખંડ શોધી કાઢ્યો હતો. આટલાંટિકને ઓળંગનાર એ પહેલો પ્રવાસી હતો. એને એ માટે બેત્રણ મહિના લાગ્યા હતા. આજે વિમાનમાં સાતેક કલાકમાં આટલાંટિક ઓળંગી જવાય છે. વિજ્ઞાને કેટલી બધી ક્રાંતિ કરી છે !

અમેરીકાના આકાશમાં વિમાન પ્રવેશ્યા પછી બેત્રણ કલાકમાં તો વોશીંગટન ડી.સી. આવી ગયું. વિમાન રનવે પર ઉતર્યું. વોશીંગટન ડી.સી.નો સમય અબુધાબી કરતાં ૮ કલાક પાછળ છે. એટલે અહી અત્યારે સાંજના સાડા છ થયા હતા. અમે ઘડિયાળ મેળવ્યું. ભારત કરતાં વોશીંગટન ડી.સી.નો સમય કુલ સાડા નવ કલાક પાછળ.

વોશીંગટન ડી.સી. એ યુ.એસ.એ.નું પાટનગર છે, એટલે એની શાન તો ઘણી જ હોય. એરપોર્ટ પણ ભપકાદાર દેખાતું હતું. બરાક ઓબામાના દેશમાં અમે આવી ગયા હતા. એક પ્રકારની શિસ્ત બધે દેખાતી હતી. ભારતના લોકોએ એ શીખવા જેવું છે. તો ભારતમાં જે માનવીય સંબંધો છે, તે અમેરીકાએ શીખવા જેવા છે.

હવે ખાસ ઘટના એ બની કે અમે વોશીંગટન ડી.સી. લેટ પહોંચ્યા. અહીંથી ડલાસનું વિમાન સવા સાત વાગે ઉપડવાનું હતું. અમારી પાસે ફક્ત પોણો કલાક જ હતો. અહીં કોઈ ઈમીગ્રેશન વિધિ તો કરવાની હતી નહિ, એ ઘણું સારું હતું. અમે ફટાફટ ડલાસ જતા વિમાનનો ગેટ શોધી કાઢ્યો. ગેટ પાસ અહીંથી જ મળી ગયો. અમે વિમાનમાં દાખલ થયા અને વિમાન ઉપડ્યું ડલાસ તરફ. આ વિમાન અમેરીકન એરલાઈન્સનું હતું. ઓછા સમયને કારણે અમારો સામાન આ વિમાનમાં ટ્રાન્સફર નહિ જ થયો હોય, એવું લાગતું હતું.

વિમાનની બારીમાંથી અમેરીકાની ધરતી દેખાતી હતી. સવા ત્રણ કલાકમાં ડલાસના એરપોર્ટ ડલાસ-ફોર્ટ વર્થ (DFW) પહોંચી ગયા. ડલાસનો સમય વોશીંગટન ડી.સી.થી ૧ કલાક પાછળ. અમે વળી ઘડિયાળ ૧ કલાક ઓર પાછળ મૂક્યું. ડલાસ ઉતર્યા ત્યારે રાતના સાડા નવ વાગ્યા હતા. ભારતથી ડલાસનો સમય કુલ સાડા દસ કલાક પાછળ. ડલાસ, ભારતથી ઘણું ઘણું પશ્ચિમમાં છે, એટલે આમ બને છે.

ડલાસ ઉતારીને, લગેજ કલેઈમ પર ગયા. અમારો પુત્ર વિરેન અમને લેવા માટે આવી ગયો હતો. ખૂબ ખુશી થઇ. લગભગ એક વર્ષ પછી દિકરો જોવા મળે ત્યારે માબાપ અને દિકરાને પણ કેવી ખુશી થાય ! અમે અમારો થાક ભૂલી ગયા. તબિયતના સમાચાર, પુત્રી (પુત્રવધુ), પૌત્ર -પૌત્રી બધાના સમાચાર – એ બધી વાતો કર્યાં પછી, બેલ્ટ પર સામાનની રાહ જોતા ઉભા રહ્યા. પણ તે ન જ આવ્યો. છેવટે ફરિયાદ નોંધાવી, એરપોર્ટની બહાર આવ્યા. ડલાસની અને અમેરીકાની હવા શ્વાસમાં ભરી. આ હવાને એક ખાસ સુગંધ છે. કદાચ બધાને એવું ના પણ લાગે.

ડલાસમાં અમારે ઘેર પહોંચ્યા. મીના તો ‘કેમ છે મારી બેટી ?’ કહીને હેત્વીને બાઝી પડી. હેતની હેલી વરસી રહી. નિસર્ગ -માનસી ઉંઘી ગયાં હતાં, વિરેન તેમને ઉઠાડીને લઇ આવ્યો.બંને બચ્ચાંને જોઇને અમને પરમ સંતોષ થયો. ભારતીય કુટુંબનું એક દ્રશ્ય અહી ખડું થઇ ગયું. અમે બધાને આશીર્વાદ આપ્યા. રાતના અગિયાર વાગ્યા હતા, પણ ઉંઘ આવતી ન હતી. ભારતમાં અત્યારે બીજા દિવસની સવારના સાડા નવ વાગ્યા હતા, એટલે ઉંઘ ક્યાંથી આવે ? છેવટે કલાકેક વાતો કરીને સુઈ ગયા.

અહી તો બસ આરામ જ હતો. બીજા દિવસે એરપોર્ટથી અમારો સામાન આવી ગયો. (ક્રમશ:)

 

વાર્તા – મોબાઇલથી મેરેજ સુધી

                                                                         મોબાઇલથી મેરેજ સુધી

‘સર, આ છોકરો વિસ્મય, ચાલુ કલાસે મોબાઇલ મચેડ્યા કરે છે. બબ્બે મોબાઇલ લઈને કોલેજ આવ્યો છે. મારે એને શું કરવું ?’

પ્રો. વિરાટ પટેલ રીસેસમાં એક છોકરાની ફરિયાદ લઈને મારી ઓફિસમાં ધસી આવ્યા. મારી કોલેજમાં પ્રોફેસરો વિદ્યાર્થીઓની ફરિયાદ લઈને અવારનવાર પ્રિન્સીપાલ પાસે પહોંચી જતા. મેં વિસ્મયના ચહેરા સામે જોયું. તેના ચહેરા પર થોડો ડર અને થોડી બેફિકરાઈના ભાવ વંચાતા હતા. મેં કહ્યું, ‘કેમ વિસ્મય, બબ્બે મોબાઇલ ? અને તે પણ ચાલુ કલાસે વાપરવાના ?’

પ્રો. વિરાટ ધુઆપુઆ હતા. તેમનાથી રહેવાયું નહિ, બોલ્યા, ‘સર, પહેલાં તો એક મોબાઇલ પર આંગળીઓ ફેરવતો હતો. મારું ધ્યાન ગયું. તેની બેગ તપાસી તો બીજો મોબાઇલ પણ નીકળ્યો ! કાલે કદાચ ત્રણ મોબાઇલ લઈને પણ આવે. સાહેબ, આને કડક શિક્ષા કરો.’

મેં વિસ્મય સામે જોયું. વિસ્મય ડર્યો, ‘ સર,……….’

‘સર’ બોલીને તે અટકી ગયો. તેને કંઇક કહેવું હતું, પણ કહી શકતો ન હતો. કદાચ પ્રો. વિરાટે, તેને મારી પાસે લાવતા પહેલાં બરાબર ખખડાવ્યો હશે.

મેં કહ્યું, ‘વિરાટ, તમે જાઓ, હું આ કેસ હાથ પર લઉં છું.’

પ્રો. વિરાટ વિસ્મય પર બરાબર બગડ્યા હતા. તેમની વાત સાચી હતી, પણ મારે આ કેસ જરા સહાનુભૂતિપૂર્વક તપાસવો હતો. પ્રો. વિરાટ મારી કેબીનની બહાર નીકળી ગયા. તેમને શ્રદ્ધા હતી કે આ કેસમાં જરૂર હું કંઇક કરીશ.

અમારી એન્જીનીયરીંગ કોલેજમાં વિદ્યાર્થીઓને મોબાઇલ લઈને આવવાની છૂટ હતી. રીસેસ દરમ્યાન લોબીમાં કે અન્ય જગાએ ઉભા રહી મોબાઇલ વાપરવાની પણ છૂટ હતી. પણ ચાલુ ક્લાસ કે લેબોરેટરીમાં મોબાઇલ નહિ વાપરવાનો. સાયલન્ટ મોડમાં જ રાખવાનો કે જેથી પ્રોફેસર કે બીજા વિદ્યાર્થીઓ ડીસ્ટર્બ ના થાય. આવે વખતે કદાચ કોઈ માબાપને ઈમરજન્સીમાં પોતાના પુત્ર કે પુત્રીને ફોન કરવાની જરૂર ઉભી થાય તો તેઓ વિદ્યાથીવિભાગમાં ફોન કરે અને વિદ્યાર્થીવિભાગમાંથી પટાવાળો આવીને એ છોકરાને બહાર બોલાવી જાય. વિદ્યાર્થીવિભાગમાં બધા જ ક્લાસનાં ટાઈમટેબલ આપી રાખેલાં હોય, એટલે કયો છોકરો ક્યાં છે તે શોધવામાં તકલીફ ના પડે. આવી વ્યવસ્થાને લીધે કોલેજમાં બધું સમુસુતરું ચાલતું હતું.

પણ એમાં વિસ્મય જેવા ય કોઈક હોય ને ? આજના વિદ્યાર્થીઓને મોબાઇલનું એટલું બધું વ્યસન થઇ ગયું છે કે ના પૂછો વાત. બસ, કાને મોબાઇલ માંડેલો હોય કે એસએમએસ કરતા હોય કે ફેઈસબુક કે વોટ્સઅપ પર જામ્યા હોય.

સામાન્ય રીતે બધી કોલેજોમાં વિદ્યાર્થી ચાલુ કલાસે કે લેબોરેટરીમાં મોબાઇલનો ઉપયોગ કરતાં પકડાય તો દંડ ઠોકી દે. વિદ્યાર્થીને દંડની યે નથી પડી હોતી. સોએક રૂપિયા દંડ ભરીને છૂટા. પણ અમે અહીં દંડ કર્રીને પૈસા એકઠા કરવાની પ્રથા નહોતી રાખી. મોબાઇલના ગુનામાં પકડાયેલા વિદ્યાર્થીનો મોબાઇલ લઇ લેવાનો અને બીજા દિવસે પાછો આપવાનો. એક દિવસ મોબાઇલ વગર ચલાવવું કેટલું અઘરું છે, તેની તેને ખબર પડે. અને દંડના પૈસા પણ બચે.

પ્રો. વિરાટના ગયા પછી મેં વિસ્મયને પૂછ્યું, ‘બે મોબાઇલ કેમ રાખ્યા છે ? તારા પપ્પાએ તને બીજો મોબાઇલ કેમ અપાવ્યો છે ?બહુ પૈસા વધી પડ્યા છે ?’ મેં ખખડાવવાને બદલે ઇન્ક્વાયરીના ટોનમાં પૂછ્યું. વિસ્મયમાં બોલવાની થોડી હિંમત આવી, ‘સર, હું એક મોબાઇલમાંથી બીજા મોબાઇલમાં ડેટા ટ્રાન્સફર કરતો હતો.’

મેં કહ્યું, ‘આ મારા પ્રશ્નનો જવાબ નથી. બે મોબાઇલ કેમ રાખ્યા છે ?’

વિસ્મયનો ડર થોડો ઓછો થયો હતો, ‘સર,……..’

મેં કહ્યું, ‘તારે કહેવું તો પડશે જ. નહિ તો પછી હું તારા પપ્પાને બોલાવીને પૂછું.’

વિસ્મય કહે, ‘ના, પપ્પાને ના બોલાવશો. મારા પપ્પા પાસે પૈસા ઘણા છે. મને વાપરવા પણ સારા એવા પૈસા આપે છે. એમાંથી ભેગા કરીને મેં બીજો ફોન ખરીદ્યો છે.’

મેં પૂછ્યું, ‘પણ બીજા ફોનની જરૂર કેમ પડી ?

આટલી બધી સામાન્ય વાતચીત થતાં, વિસ્મય હવે હળવો થયો હતો. બોલ્યો, ‘સર, મને વાત કરતાં ડર લાગે છે.;

મેં કહ્યું, ‘ના ના, તું ડર્યા વગર બોલ. મારે જાણવું છે.’

વિસ્મય અચકાતાં અચકાતાં બોલ્યો, ‘સર, પેલી સીવીલના ક્લાસમાં પૂજા છે ને, તેને માટે મેં બીજો ફોન ખરીદ્યો છે. તે ગરીબ છે. ફોન નથી ખરીદી શકતી. એ સવારે કોલેજ આવે ત્યારે આ બીજો ફોન તેને આપી દઉ. સાંજે ઘેર જતા પહેલાં પાછો લઇ લઉં. દિવસ દરમ્યાન રૂબરૂ ના મળાય તો એકબીજા જોડે ફોનથી વાત કરી લઈએ. સર, સાચું કહું ? મને એ છોકરી ગમે છે. આજે એ કોલેજ નથી આવી એટલે બે ય ફોન મારી પાસે હતા.’ વિસ્મય એકી શ્વાસે બધું બોલી ગયો.

મેં આવું જ કંઇક સાંભળવાની આશા રાખી હતી. મેં કહ્યું, ‘તું જો આમ જ છોકરી પાછળ ફરતો થઇ જઈશ તો તારું ભણવાનું બગડશે. ચોથી સેમેસ્ટરમાં તારે કયો ક્લાસ આવ્યો ? અને ચાલુ કલાસે ફોન વાપરવાની સજા તો ખરી જ. આ બંને ફોન અહીં મૂકીને જા. કાલે રીસેસમાં લઇ જજે. તારી ચોથી સેમેસ્ટરની માર્કશીટ પણ લેતો આવજે.’

વિસ્મય કમને ફોન મૂકીને ગયો. પણ મેં તેને વડીલને છાજે એવી ભાષામાં કરેલી વાત ગમી ગઈ. સામાન્ય રીતે પ્રિન્સીપાલ વિદ્યાર્થી સાથે આટલી બધી વાત ન કરે. પણ મેં કરી.

બીજે દિવસે મેં પૂજાને મારી ઓફિસમાં બોલાવી. પૂછ્યું, ‘તારું ભણવાનું કેમ ચાલે છે ?’

પૂજાનો જવાબ, ‘સર, ચોથી સેમેસ્ટરમાં મારો ફર્સ્ટ ક્લાસ આવ્યો છે.’

મેં પૂછ્યું, ‘તારી પાસે મોબાઇલ નથી ?’

તે બોલી, ‘સર, આમ તો નથી. પણ મારા એક મિત્ર વિસ્મયે મને આપ્યો છે.’ મેં પૂજાને બોલાવી ત્યાર પહેલાં વિસ્મયે પૂજાને ગઈ કાલની વાત કરી દીધી હશે, એવું લાગ્યું.

મેં પૂછ્યું, ‘વિસ્મય તને મફતમાં ફોન શું કામ આપે ? તારે એની સાથે શું સંબંધ છે ?’

તે બોલી, ‘ મારે એની સાથે એવું કંઇ છે નહિ. સર્વેઈંગના પ્રેક્ટીકલ વખતે મેદાનમાં તેની સાથે ઓળખાણ થયેલી, એટલું જ.’

મેં કહ્યું, ‘તો ઓળખાણ પૂરતો જ સંબંધ રાખજે. મિત્રતા ખરી, પણ સંયમથી વર્તજે.’

વિસ્મય રીસેસમાં આવી બંને મોબાઇલ લઇ ગયો. તેની ચોથી સેમેસ્ટરની માર્કશીટ લઈને આવેલો. માર્ક્સ ફર્સ્ટ ક્લાસ સુધી માંડ પહોંચ્યા હતા. મેં કહ્યું, ‘વિસ્મય, પૂજા સાથે ભાઈબંધી ખરી, પણ વધારે મહત્વ ભણવાને આપજે. અને દરેક સેમેસ્ટરમાં તારું રીઝલ્ટ મને બતાવી જજે.

આ વાતની અસર થઇ હોય કે ગમે તેમ, પણ તે સારું ભણ્યો. દરેક સેમેસ્ટરનું રીઝલ્ટ મને બતાવતો રહ્યો. મોબાઇલ બાબતે ફરી ક્યારે ય તેણે નિયમોનું ઉલ્લંઘન ન કર્યું. હું પૂજાની પણ કાળજી રાખતો રહ્યો.

ચાર વર્ષ પછી મને એક કંકોત્રી મળી, ‘Pooja weds Vismay. સર, લગ્નમાં જરૂર આવજો અને અમને આશીર્વાદ આપજો.’

મને વિસ્મયના શબ્દો યાદ આવી ગયા, ‘મને એ છોકરી ગમે છે.’